Όταν η σιωπή γίνεται φωνή: Πώς με έμαθε η Κέρκυρα να ακούω τη σιωπή

Αγαπητοί μου, σήμερα θα σας πω για το πιο απρόσμενο μάθημα που μου έδωσε αυτό το νησί. Δεν μου έμαθε τη φιλοξενία με αγκαλιές ή λόγια. Αντίθετα, μου έδωσε σιωπή —σιωπή που ήταν πιο δυνατή από οποιαδήποτε συζήτηση.

Υπήρχαν μέρες που περιπλανιόμουν στους ελαιώνες κοντά στο χωριό Πέλεκας , όπου ο αέρας έπαιζε με τα φύλλα, σαν να έβγαζε τις χορδές μιας αόρατης λύρας. Δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω - μόνο οι σκιές των κυπαρισσιών πέφτουν νωχελικά στο έδαφος. «Γιατί είναι τόσο ήσυχα εδώ;» — Ρώτησα κάποτε μια γέρικη ελιά, ο κορμός της έμοιαζε με χάρτη των χρόνων που έζησε. Και άκουσα ένα θρόισμα ως απάντηση: «Επειδή ήρθε η ώρα να ακούσεις τον εαυτό σου . »

Η Κέρκυρα δεν μου μίλησε στη γλώσσα των αντρών. Είπε:

→ Κύματα που απλώνουν κοχύλια εγκαίρως με την ανάσα μου στην παραλία του Αγίου Γορδίου .

→ Ο άνεμος που σφύριξε στα αυτιά μου στην κορυφή του όρους Παντοκράτορα φάνηκε να μου θυμίζει: «Είσαι κάτι περισσότερο από τις ανησυχίες σου».

→ Πέτρες κάτω από τα πόδια στο μονοπάτι προς τον κόλπο της Κασσιόπης που έλεγαν συνέχεια: «Περπατήστε πιο αργά. «Είσαι ήδη σπίτι».

Μια μέρα καθόμουν σε έναν βράχο πάνω από την Παλαιοκαστρίτσα , όπου η θάλασσα χτυπούσε στα βράχια σαν μια καρδιά στα πλευρά. Κανείς δεν μου φώναξε "Kalespera!", κανείς δεν με φώναξε στο τραπέζι. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα: αυτή η σιωπή δεν είναι μοναξιά. Αυτός είναι ο χώρος όπου μπορείς επιτέλους να διακρίνεις τον ψίθυρο της δικής σου ψυχής.

Τώρα ξέρω:

→ Η σιωπή δεν είναι κενό, αλλά πόρτα.

→ Η μοναξιά δεν είναι κατάρα, αλλά δώρο.

→ Η φύση είναι ο καλύτερος συνομιλητής αν της δώσεις χρόνο.

Και επίσης, δεν είναι τυχαίο που οι Έλληνες χτίζουν ξωκλήσια στην άκρη των βράχων. Ίσως έχουν καταλάβει από καιρό: ο Θεός δεν μιλάει στο πλήθος, αλλά στον ψίθυρο των κυμάτων.

P.S. Εάν πρέπει επίσης να "μείνετε ήσυχοι" - ενεργοποιήστε αυτό το βίντεο με θόρυβο . Κλείστε τα μάτια σας. Και αναρωτηθείτε: για τι σιωπά η καρδιά σας;

*Πού βρίσκεις τη σιωπή που γίνεται διάλογος; Μοιραστείτε τα σχόλια - ίσως η απάντησή σας να γίνει φάρος για κάποιον.